#085, een onverwachte ontdekking

Wat is een betere manier om een doelenblog te beginnen dan het halen van een doel? Geen dus.

Ik ben altijd al gek geweest op lezen, weliswaar met enige pauze tussendoor, maar altijd kom ik toch weer terug op mijn boeken. Het jezelf even helemaal verliezen in een verhaal, vooral voor het slapen gaan, heerlijk. Allemaal verhalen die jij toch nooit mee maken zal (nu las ik nu bijvoorbeeld een boek over terrorisme dus dat is maar beter ook), maar die je dan toch een soort van kan beleven.

Zonder dat je er erg in hebt kom je toch meestal op dezelfde genres om te lezen uit, en daarom besloot ik dit doel op mijn lijst te zetten. Ik ben naar de bieb geweest, heb me als een idioot gevoeld omdat het nog best druk was, en wees maar in het wilde weg wat boeken aan. Het zijn inderdaad heel verschillende boeken geworden en ik zal over allemaal wat schrijven als ik ze gelezen heb.

In de bibliotheek liep ik een beetje erg van stapel aangezien ik er meteen acht heb meegenomen. Drie boeken voor mijn lijstje, één boek voor school en de rest allemaal 'voor de lol'. De biebdames zaten me al vreemd aan te kijken en ik mezelf eigenlijk ook wel aangezien ik niet verwacht had dat het ZO zwaar zou zijn. Met de tassen (twee welgeteld omdat ze niet in mijn schooltas alleen pasten) ging ik naar huis op de fiets en was ik blij dat ik ze neer kon leggen. Ze hebben alle acht een mooie plek bovenop mijn (heel erg bestofte) kast gekregen en zo wordt ik eraan herinnerd dat ik ze toch echt 'voor 18 juni' in moet leveren. Gelukkig bestaat er zoiets als een verleng-knop en heb ik dus nog even de tijd, maar het zal mij benieuwen of ik ze echt allemaal uitlees.

Nu wat over het boek wat ik heb uitgekozen. Zwarte Zondag, Thomas Harris. Het boek komt uit 1975 en scheen (als ik het voorwoord moet geloven) toen een hele rel veroorzaakt te hebben door het controversiële onderwerp. Het verhaal gaat over een terroristische aanval op de Super Dome in Amerika door terrorisme groepen uit Libanon. Nu dacht ik toen ik dat las 'oké, dit moet maar beter iets zijn wat ik niet verwacht had', en ik kreeg gelijk. Het was echt een goed boek wat de spanning erin hield en je leefde erg mee met de personages. Zelfs met de terroristen (maar misschien lag dat aan mij?). Je leeft de hele tijd toe naar één gebeurtenis, de klap, en blijft je de hele tijd afvragen wat er nu eindelijk zou gaan gebeuren. Het boek had 289 pagina's, waarvan je misschien denkt 'dat valt best mee, dun boekje toch'. Dat dacht ik dus ook, maar dat valt vies tegen. De lay-out van het boek (deze uitgave dan) was heel erg op elkaar gepropt en klein en dat leest al een stuk minder fijn helaas. Toch binnen de twee weken uitgelezen, dus ik ben tevreden.

Al met al een goed begin van dit doel omdat ik het boek ook echt leuk vond. Thrillers zijn nooit zo mijn ding geweest, maar ik ga nu toch denk ik wel vaker wat boeken van mijn thriller-fan vader 'lenen'. Een geslaagd doel waar ik dus wel wat aan heb gehad.