Eergisteren heb ik een heel lange blog geschreven over hoe ik doel 63 heb behaald, maar door omstandigheden (kuch, computer geformatteerd zonder bericht op te slaan) moet ik dat opnieuw typen. Door het geheugen van een goudvis herinner ik me helaas niets meer van wat ik had getypt maar ik zal mijn best doen om een nieuw interessant verhaaltje te vertellen. Iets twee keer hetzelfde doen is toch niet mijn ding.
Nu ongeveer een jaar geleden ben ik af en aan begonnen met hardlopen. Sporten was nooit mijn ding en ik kon me nooit langer op iets focussen dan een paar weekjes. Groepssporten haat ik met mijn hele hart en samen op een sport gaan met als reden 'dan motiveren we elkaar' is tot nu altijd in knallende ruzie geëindigd. Ik ben ook nooit goed in sport geweest, terwijl ik wel van alles heb geprobeerd. Karate (record, twee jaar volgehouden), paardrijden (gestopt na een half jaar omdat ik ervan af viel), aerobics, thai-boksen, fitness, streetdance en vast nog wel meer sporten die ik me niet meer kan herinneren.
Na ongeveer mijn twaalfde gaf ik het op om een sport te vinden tot ik twee jaar geleden eens besloot te fitnessen. Dat was leuk voor een paar weken maar het fietsen naar de sportschool, ook al was het maar een kwartiertje, stond me niet aan en ook dat gaf ik dus op. Later probeerde ik ook nog vier lessen thai boksen wat ik helemaal geweldig vond, maar helaas was dat net (zeg maar heel veel net) iets te hoog gegrepen qua conditie en demotiveerde het halverwege stoppen en stopte ik daar dus ook mee.
Om me heen begon ik steeds meer mensen te horen over hardlopen, maar ik keek er met een ontzettend vooroordeel tegenaan. Hardlopen, saai man! Maar nadat ik op internet over het programma start-to-run las waar je zogenaamd in twee maanden van nul tot vijf kilometer kon rennen besloot ik het toch eens te proberen. Het was immers het meest productief, ik stap de deur uit en ik ben bij 'mijn' sportschool. Na drie maanden rende ik een half uur, weliswaar geen vijf kilometer want de snelheid daarvan lag voor mij iets te hoog, en ik was trots. Ik had moeite met twee minuten rennen en nu rende ik er ineens vijftien keer zo veel?
Helaas kwam de verveeldheid weer opzetten. De zomer kwam eraan en het werd te warm om te rennen. De herfst vergat ik en toen het winter werd was het te glad door de sneeuw. Tussendoor rende ik een paar periodes nog wel waardoor mijn conditie toch nog wat bij bleef, maar constant was het niet. Ik was begonnen aan de vijf tot tien reeks van start-to-run maar deze kon mij ook niet genoeg motiveren om door te gaan.
Daarom, om tot het punt toe te komen, staat er een doel van tien kilometer rennen op mijn lijstje. En om mezelf daar nog meer bij te motiveren ook het doel meer sportkleding te kopen. Het is namelijk niet leuk om elke keer met één broek en een random shirt wat over is de deur uit te gaan, ook al is je hoofd knalrood en hoef je er niet leuk uit te zien.
Ondertussen heb ik meer dan één broek (waaronder een échte hardloopbroek, en jezus wat zitten die dingen lekker) en zelfs een mooie sportbeha. Deze en vorige week ben ik weer echt gaan hardlopen en ik ben van plan het vol te gaan houden. Ik heb nu meer tijd en dus geen smoezen meer als ik gewoon 's ochtends ga rennen in plaats van om één uur met dertig graden op m'n kop. Ook al heb ik geen zin, ik schop mezelf de deur uit en voel me beter als ik terug kom. Ook al hang ik de rest van de dag achter de computer onproductief te wezen, m'n rondje heb ik gedaan dus was het toch een nuttige dag.
Het uur rennen moet gewoon gaan lukken dit jaar en als het dat niet doet, dan maar het volgende jaar door Azië (al wordt dat wel al wat lastiger). Die wedstrijd moet immers ook nog eens gerend worden en ook al zal ik waarschijnlijk als één van de laatste eindigen, dan heb ik het alsnog gedaan. En dan ben ik trots op mezelf.
PS: Het plaatje slaat natuurlijk nergens op en heb ik dan ook een dag later in een melige bui gemaakt. Fuck anatomie, toch?
